AMI Fietsweekend Winterberg 2025

Men neme: 13 TCA’92 leden, een zonnig weekend, belabberde Duitse horeca, een heuvelachtig Sauerland, een meefietsende hoteleigenaar en de nodige chaotische taferelen
Bereidingswijze: stop dit allemaal in Hotel Herrloh in Winterberg, maak routes die net (niet) te doen zijn, gooi er vooral veel voedsel en drank tegenaan en – HEEL BELANGRIJK- zorg dat je onderweg niemand kwijtraakt. 
Laat dit geheel 48 uur borrelen, puzzelen en tegensputteren en je hebt verhalen die zeker tot het volgende Winterberg weekend houdbaar zijn.

Vrijdag 5 september

Met uiteindelijk 13 M/V vetrekken we naar het voor velen van ons bekende Winterberg.
We zijn: Ben, Bertus, Dick, Gerben, Gerrit Jan, Hans, John, Loes, Manon, Marcel, Orhan, Peter en Rob. Gemiddelde leeftijd: 57 jaar (690/13). Gemiddeld gewicht: niet bekend maar van Orhan weten we dat hij door zijn unieke zweetmethode dit weekend minstens 3 kilo is kwijtgeraakt.
De heenreis verloopt probleemloos en dat hebben we wel eens anders meegemaakt. OK, er was een gekantelde vrachtwagencombinatie en ook een file op 12 km van Winterberg maar dat was dan ook alles.

En nu we het toch over het pech hebben; geen defecte accu’s dit keer en maar 1 scheurtje in de buitenband van Manon. Gelukkig hebben we daarvoor Loes - feitelijk de enige echte man in ons gezelschap - die met een reparatiekit het euvel verhelpt. Maar goed dan zijn we al halverwege de
zaterdag terwijl de eerste omwenteling nog moet plaatsvinden. Eerst nog even de kamerindeling. In tegenstelling tot andere vraagstukken is iedereen het direct eens met de verdeling al probeert Hans er nog een 1-persoons suite uit te slepen. De flirt met de Belgische werkneemster Sietze sorteert echter geen enkel effect. We laten ons vervolgens de traditionele pasta lunch goed smaken en dan is het eindelijk zover. Es geht los!

Loes heeft een paar prachtige routes samengesteld die ons weer een heel ander stuk van dit gebied laten ontdekken.

Geen walk in the park

Het begin van de route is bekend terrein. We zoeven omlaag richting Siedlinghausen, maar voordat we het dorpje bereiken moeten we al in de beugels. Een venijnig klimmetje om de spieren op te warmen. Afdalen naar Siedlinghausen en dan direct weer omhoog. Even genieten van het uitzicht op het plateau en dan weer omlaag naar Elpe. Het is oppassen geblazen want onder de bomen is het wegdek verraderlijk nat. Van Elpe naar Heinrichsdorf  is wel even andere Kuchen: 2,7 kilometer en 8,3% stijging. In vergelijking daarmee is de Posbank a walk in the park. Voor ons ligt een pittig rondje dat ons uiteindelijk weer terugbrengt in Heinrichsdorf.

Je ziet een aantal clubleden al denken: ja lekker, me helemaal uit elkaar trekken om anderhalf uur later weer op hetzelfde punt uit te komen. En dat voor de eerste dag. Na de gebruikelijke palaver gaat een deel van de groep weer terug naar Siedlinghausen.

Nee-vigatie

Marcel, Loes en Gerrit Jan, aangevuld met kamer 24 (Orhan, Peter en Hans) beginnen aan de lus met meteen een steil stukje, daarna het opvallend droge dorpje Wasserfall, gevolgd door Pretpark Fort Fun. Nou, wij hebben even minder fun, we moeten vol aan de bak hier! Na Andreasberg en Ramsbeck volgt een smerige klim terug naar Heinrichsdorf (3,2 km, 8,1% gem. en 261 m totale stijging). Gerrit Jan met zijn niet navigerende Garmin gaat rechtdoor waar hij rechts had gemoeten. Niet voor de laatste keer dit weekend wordt hij teruggefloten. We stoempen met z’n allen naar boven. Iedereen in zijn/haar eigen tempo maar het lukt en zijn weer terug in Heinrichsdorf! Downhill gaat het naar Elpe en dan moet je vooral niet proberen om in het spoor te blijven van onze eigen Tom Pidcock (Marcel), want dat is vragen om een enkeltje SEH. Bij Elpe gaan we door de bossen weer omhoog richting Brunskapel. En daar mogen we weer genieten van het uitzicht. Wat een landschap, wat eenweidsheid. En dat op 275 km van huis. Je waant je in een andere wereld. Eén uitdaging is er nog voordat we - vals plat – over de L742 weer terug mogen naar ons vertrouwde hotel. Wat we op de heenweg (bergaf) ons niet hadden gerealiseerd, was dat het eerste deel van de klim vanuit Siedlinghausen supersteil is: tussen de 9% en 12%. Het is echt in het laagste verzet naar boven klauwen en op zulk soort momenten ben je heel blij met je trippeltje. Dat de andere groep deze klim aan zich voorbij heeft laten gaan begrijpen we maar al te goed.

Terug bij het hotel heeft groep 1 54 km op de teller staan met 1030 hoogtemeters en groep 2 35 km en 770 hoogtemeters. Voor het echte werk kijken we nog even naar het slot van de Vuelta etappe met finish op de Angliru. Vingegard en Almeida geven elkaar niets toe en wij kijken met verbazing naar de hellingspercentages die ze moeten bedwingen. Onvoorstelbaar!

Gelaatskleur

En dan komt het moeilijkste deel van deze dag: wat gaan we kiezen van de menukaart? Wordt het het dagmenu of toch de tomaten carpaccio met – inderdaad – alleen maar tomaten. En als dan blijkt dat je toch aan het verkeerde dessert vastzit, kan je altjjd nog een extra bakje ijs krijgen. Het is dan
natuurlijk niet de bedoeling dat anderen diezelfde truc ook uithalen. Het programma is dan nog niet ten einde want vast onderdeel van het weekend is het befaamde wormenspel. Deze editie zal vooral Manon niet snel vergeten. Wanneer zij gaat staan om het spel uit te leggen, stokken alle gesprekken in het restaurant en kijken minstens 50 paar ogen verwachtingsvol naar de dame in kwestie. Die weet niet hoe gauw ze weer moet gaan zitten. Gelukkig neemt Gerben haar taak over. Onderwijl probeert Manon haar normale gelaatskleur weer terug te krijgen. Het zal duidelijk zijn dat dit alles in het collectieve TCA- geheugen wordt opgeslagen. Na 3 potjes is het genoeg geweest en vertrekt iedereen naar boven voor een welverdiende nachtrust

Zaterdag 6 september

Dat is geen overbodige luxe want vandaag moeten er 1900 meters worden geklommen en 113 km worden afgelegd. Maar goed, eerst ontbijten. Tot ieders verbazing is iedereen ook om 8 uur beneden en kunnen de broodjes, spiegeleieren en schaaltjes kwark naar binnen worden gewerkt. Dick is
inmiddels ook aangeschoven. Die was vanmorgen om 4 uur opgestaan om hier tijdig te kunnen zijn. Klasse!

Zoals gezegd zijn we hier niet alleen. Er is een grote groep uit Geldermalsen die wordt gesponsord door een advocatenkantoor met de toepasselijke afkorting ARG. Iets wat menigeen zal uitroepen tijdens een steile beklimming. Ook de ons bekende wielerclub uit Denekamp is weer van de
partij. Ja, die van de herstelkwark (2019 Tecklenburg). Later op die dag informeert Bertus nog even naar de herkomst van deze kwark. Die wordt dus door een boer speciaal ter beschikking gesteld.

Op de parkeerplaats voor het hotel vindt een heus kringgesprek plaats tussen de leden van de diverse verenigingen (routes, aantal leden, hoogtemeters, valpartijen etc. etc. etc.). Afijn, nadat werkelijk iedereen is vertrokken, zijn wij aan de beurt. Maar niet voordat er weer een bordesscene heeft plaatsgevonden op de trappen van hotel Herrloh. Het geduld van Marcel wordt stevig op de proef gesteld wanneer Hans zijn strak zittende helgele windjack van zijn lijf moet stropen

Verdwaald schaap

En ja hoor dan gaan we echt. Niemand achtergebleven op de parkeerplaats? Nou dan kan het toch niet meer fout gaan, zou je zeggen. Daar denkt Bertus heel anders over want waar iedereen in Altastenberg rechtsaf slaat, gaat hij rechtdoor met verstrekkende gevolgen. Die zijn we dus kwijt maar eerst moet er nog een video opname worden gemaakt door onze artdirector Rob. Deze man stelt zeer strenge eisen aan de outgits. Dat betekent dat Hans - ja hij weer - geen deel uitmaakt van de gelikte videoclip vanwege – wederom – het gele jack. Ondertussen heeŌ Tomas aangeboden om het verdwaalde schaap te zoeken terwijl de rest aan de fenomenale afdaling begint in het Sorpetal. Voor een uitgebreide beschrijving verwijs ik graag naar het verslag uit 2023. Het is nog steeds even mooi.

Met Tomas hebben we afgesproken dat we aan het eind van het dal bij hotel Deimann in Winkhausen op hem zullen wachten. Hij arriveert inderdaad niet veel later maar zonder onze nestor. Nee, die zit 7 km terug in Wesƞeld. Waar Tomas namelijk op t-splitsing naar rechts was gegaan, had de navigatie van Bertus hem links af laten slaan (terug naar Winterberg). Tomas en Gerrit Jan rijden terug en na een half uur is de hele groep weer herenigd. De vraag is dan altijd: voor hoelang?

Mönekind

Na nog wat hellinkjes wordt bij Lanfert besloten om de groep te splitsen. Marcel, Peter en Gerrit Jan gaan vooruit. We treffen elkaar weer 14 km verder in Olsberg voor een verlate lunch. Gerben zit daar inmiddels al een tijdje het meubilair warm te houden en besluit dat het voldoende is geweest; op naar de winkel voor nieuwe wandelschoenen. De route naar Olsberg (op 70 km) is er één van korte klimmetjes, scherpe bochten en elkaars wiel houden. Dat gaat wonderwel goed en om 13.50 uur wordt Olsberg bereikt. Dan blijkt op zaterdag (!) de plaatselijke horeca het behoorlijk af te laten weten. Maar gelukkig, er is altijd nog een Imbiss. Na een snelle scan van het menu besluit het drietal eendrachtig tot frites met curry en cola voor de zeer schappelijk prijs van 7 Euro pp. Niet veel later arriveert de rest van de groep. Afkeurende blikken worden op de 3 borden geworpen en men besluit verderop aan de koffie met Apfelstrudel te gaan. Hoezo verwend! Ben en Bertus zijn inmiddels afgebogen naar Winterberg. Hierbij moeten ze in 14 kilometer nog de nodige hoogtemeters overbruggen wat hun totaal voor vandaag op 74 kilometer en 1000 hoogtemeters brengt.
Goed gedaan mannen!

En dan is het 14.15 uur en weet je 1 ding zeker. We zijn nu ruim over de helft van het aantal geplande kilometers maar qua hoogtemeters moeten we zeker nog een slordige 1000. AU! En dat niet alleen. Naar Willingen moeten we ongeveer nog 6 kilometer over de weg met flink wat toeterend verkeer. Bij het plaatsje Usseln wordt het echt serieus. We komen bij een park, maken een lus en gaan evenwijdig aan het riviertje de Diemel omhoog. Een smal pad tussen de bomen door. Als je nog puf hebt kan je hier echt van genieten. Na een beklimming van 2,64 km, 100 hoogtemeters en stukken
tot 9% kan Manon maar 1 woord uitbrengen wat we hier maar niet zullen herhalen. Ook Dick weet bij de top niet meer of hij een jongentje of een meisje is en zakt even onderuit op het bankje in de boshut.

Na Küstelberg gaat het vliegende vaart naar beneden. Wel even wat anders dan vorig jaar toen we daar tegenop moesten
beuken. En dan nog het laatste stuk van 3 kilometer omhoog voordat we het verlossende bord van Winterberg in het vizier krijgen. Terug bij het hotel is de eindstand 115 kilometers en net geen 2000 hoogtemeters (ter vergelijking: 1600 hoogtemeters scheiden Bedoin van de top van de Mont Ventoux). Daar mag op gedronken worden en dat gebeurt dan ook in ruime mate. Wat een prestatie van iedereen en wat een schitterende tocht.

Toetjesbuffet

Na een dergelijke inspanning hebben we nog maar 2 dingen nodig: een heerlijk warme douche voor de stramme ledematen en dan de inmiddels welbekende BBQ waar het ons aan niets ontbreekt. Hoewel, sommigen hadden nog visioenen van een eindeloos toetjesbuffet maar dat was blijkbaar
wishful thinking. Ook vanavond moeten we er weer aan geloven: het spel met de wormen. Het bijbehorend gebrul is vanavond een stuk minder luid en na een paar obligate potjes zoekt iedereen zijn/haar bed op. Morgen volgt tenslotte nog een dag in dit paradijselijke oord.

Zondag 7 september

Op de derde dag vraag je je wel af hoelang je hier eigenlijk al bent, een week? Loes had voor vandaag bedacht dat er nog wel een kleine 1000 hoogtemeters bij zouden kunnen. Het goede nieuws is dat we dat niet hebben gehaald met dank aan de Duitse horeca. Iets minder citroentjesfris in vergelijking tot de dag daarvoor zitten we ons aan het ontbijt. We zijn vanochtend met een wat uitgedunde groep, want Orhan gaat zijn gezinsleden weer ophalen die ook in Duisland verblijven. Het onafscheidelijke duo B&B heeft besloten dat ze dit weekend voldoende hoogtemeters hebben gemaakt en trekken de wandelschoenen aan. Ook vandaag is Tomas weer van de partij. De rest van het personeel van hotel Herrloh moet dan maar een stapje harder lopen. Wij zijn natuurlijk heel blij met onze gids

Nein, nein, nein!

En dan gaan we weer, de L740 downhill naar Siedlinghausen en Brunskappel. Gevolgd door een venijnige klim van ruim 2 kilometer waarbinnen 156 meter hoogteverschil moet worden overbrugd. Voor de snelle rekenaars: een gemiddelde helling van 7.2% met uitschieters boven de 12%. Tomas
rijdt vooruit en kan zo het broodnodige bewijs van onze inspanningen vastleggen. En dan is daar weer dat prachtige uitzichtpunt als je eenmaal de top hebt bereikt. Natuurlijk in een heerlijk zonnetje en de armstukken kunnen dus weer worden opgeborgen. Terug in Siedlinghausen beginnen we aan het welbekende tijdritparcours heuvelop. Eerst nog 2 kilometer gemiddeld 3,9% en daarna een nog iets steiler stuk van zo’n 4 kilometer en 4,3%. Hans zit de hele weg in het achterwiel van John en geeft hem om de kilometer de tussenstand: nog x kilometer en x% stijging. John wordt helemaal gek!

En dan wacht in Altastenberg ons de beloning in de vorm van…..nichts. Hoe Tomas het ook probeert bij zijn collega horecaondernemers, het antwoord blijft NEIN NEIN NEIN. Het doet denken aan die scene uit de film Der Untergang (maar dan wel de meesterlijke variant van Luck tv ). En voor de tweede keer dit weekend is Gerben voor Heinrich mit dem kurzen Hinternahme naar een beoogde stopplek gereden.

841 m

Wat is wijsheid. We kunnen nog de extra slinger maken via Wesƞeld of we gaan rechtstreeks naar de Kahler Asten om daar op het hoogste punt van deze omgeving dit geweldige weekend af te sluiten. Terwijl Marcel nog aan het dubben is, heeft de rest van het peloton het voorwiel al in de beoogde richting gezet. Niet veel later staan we bij het bord op de top voor
het traditionele fotomoment. En jawel hoor, hier is de bediening weer net zo abominabel. Maar wat maakt het uit, we ziƩen met z’n allen rond een grote tafel en sponsor John trakteert! Blijkbaar had Tomas nog het plan om het gebouw op de top over te nemen
(inclusief weerstation). Geen onaardige gedachte met zo’n 2 miljoen bezoekers per jaar maar dit liep stuk op
het Duitse gebrek aan ondernemerszin.

Na een laatste blik op deze schitterende omgeving dalen we af naar ons hotel. We hebben nog 2 kamers die we voor het
douchen kunnen gebruiken en niet veel later zitten we met fris gewassen haartjes aan de kroketten met brood. Heerlijk in het zonnetje en eigenlijk willen we helemaal niet weg.

Gelukkig gloort er hoop aan de horizon want over precies 53 weken minus 2 dagen zitten we hier weer.

Overige notifi(ets)caties